Alışılmış tabirle anne karnında başladığı sanılan eğitim, aslında anne ve babanın evlat sahibi olmak istedikleri an kafalarında oluşturduğu düşünce ve yüreklerinde hissettikleri duygularla başlar. Anne-babanın çocuğuna vermek istediği eğitim ile toplumun bu bireye vermek istediği eğitim daima farklılık gösterir. Temelde aynı amaç var olsa da çıktısı ve gizli amacı farklıdır.
Devlet ve sistem, bireyin alışılmış düzen içindeki dişliyi tamamlasını, bazen özgür düşüncesini yani sesini yükseltmemesini kısaca pasif hale gelmesini isterken; aile hem topluma hem de bireyin kendisine yarayan bir seviyeye ulaşmasını, beraberinde de ekonomik açıdan bağımsız olmasını bekler.
Bu amaçlar neticesinde kitle imha silahı eğitimle okula hapsedilen birey kendi doğal yaşamından uzaklaştırılmış ve sırtını toplumun tabi gerçeklerine dönmüştür. Oysa aile bu eğitimin bir İrşad vazifesi görmesini ve bireyin hayatın olağan realitesine uyum sağlasını ister.
Külli irade ile dünyaya bir amaç için gönderilen insan ise cüzi iradesini kullanıp yukarıdaki bu iki amacın dışına çıkıp kendi yolunu kendi bulmalıdır, kendini ve yaratanını bilmelidir.
Dünyanın modernist bakışından gelenekle geleceği buluşturabilen bir birey, hayatta eğitim dahil insan olmak dışında hiçbir şeyin zorunlu olmadığını bilir.
Günümüz dijital dünyasında artık bilginin ve değerin her yerde olduğunu ve dolayısıyla eğitimin de her yerde olması gerektiğini savunan bu kitap zorunlu eğitim konusunda ortaya koyduğu eleştirilere talep üretmeyen bir eksiklikle soru işareti bırakıyor okurun kafasında.
Benzer eleştirilerin kendi yazarlarımız tarafından yüz yıldır yapılageldiğini hatta bu eksik ve kusurların doğrularının dahi gösterildiğini hatırlatıp ithal eğitim sistemine ve bu sistemin ithal eleştirisine ihtiyacımızın olmadığını son söz söylüyorum...
Vahdettin Oktay BEYAZLI
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder